Neapol, lata 1970-te. Mafijne porachunki rozgrywają się w mieście, na ulicach, w klubach. Z Nowego Jorku przybywa płatny morderca (Yul Brynner), z zadaniem zlikwidowania ważnego mafioso, a przy okazji chce się zemścić za śmierć swojego brata. Pomagają mu w tym młody spryciarz oraz piękna striptizerka (Barbara Bouchet). Kolejny film Antonio Matgheritiego na blogu, czyli Death Rage z 1976 roku.
Death Rage (1976) – strona informacyjna filmu
Uwaga: spojlery!
Poniższy opis filmu łącznie z galerią zdjęć zdradza szczegóły fabuły i zakończenie.
Film Con la rabbia agli occhi to kryminał w amerykańskim stylu, z udziałem gwiazdy amerykańskiego kina: Yula Brynnera, a partneruje mu, jak zwykle przepiękna, Barbara Bouchet. Wydawać by się mogło, że między tym dwojgiem uczucie z planu filmowego mogłoby przenieść się do życia prywatnego, jednak było zupełnie inaczej (polecam tekst Roberto Curtiego, który cytuję w dalszej części).
Yul Brynner gra tu płatnego zabójcę, który podejmuje się ostatniej misji i przylatuje z Nowego Jorku do Neapolu, aby usunąć niewygodnego członka mafii oraz przy okazji, jak się wydaje, zabójcę swojego brata.
Poznaje młodego cwaniaczka, Angelo, który, poszukując dla siebie mentora, próbuje wkraść się w łaski doświadczonego mistrza.
Mistrz jednak zwykł zawsze pracować sam, skupiony na swoim zadaniu. Prawdopodobnie wiele czynników (obce miasto, kręcący się wciąż wokół smarkacz, zauroczenie piękną Barbarą, a może i wiek) złożyło się na to, że to zadanie, mimo że wykonane, okupione zostało najwyższą ceną.
Film jest sprawnie zrealizowany, dobrze się go ogląda. Utrzymany jest w amerykańskim stylu, ale dodatek włoskiego sosu nadaje mu specyficznego charakteru typowego dla poliziotteschi.
Zwracają uwagę brawurowe sceny samochodowych pościgów po ulicach Neapolu z Alfa Romeo Giulia w rolach głównych.
Świetnie brzmi temat muzyczny skomponowany przez Guido i Maurizio De Angelis, który przewija się w różnych aranżacjach przez cały film.
Dla łowców marki J&B znalazłem jedno ujęcie: cały zestaw małych buteleczek.
Galeria filmu:
Poniższy tekst pochodzi z książki Roberto Curtiego Italian Crime Filmography 1968-1980:
Podobnie jak w przypadku poliziotteschi, włoski gatunek filmowy noir w pełni pogrążył się w mrocznej fazie w drugiej połowie dekady, a tendencja ta została przewidziana przez Antonio Margheritiego w Death Rage (1976) i The Squeeze (1978). W obu filmach wystąpiły wielkie zagraniczne gwiazdy, ale podczas gdy ten drugi był bardziej amerykańską produkcją, nakręconą w Stanach Zjednoczonych z anglojęzyczną obsadą, Death Rage korzystał z typowej włoskiej scenerii – Neapolu.
Margheriti mądrze dał dużo czasu ekranowego swojej charyzmatycznej amerykańskiej gwieździe. Jako nieomylny zabójca Peter Marciani, Yul Brynner nadaje swojej postaci rezonans, który wzmacnia charakterystykę scenariusza. Ubrany na czarno, beznamiętny, bezwzględny i skuteczny jak robotyczny rewolwerowiec, którego zagrał w Westworld (1973), Marciani jest jednak nękany przez podziemny romantyzm, co widać w wątku związanym z Barbarą Bouchet, którego kulminacją jest scena, w której kobieta udaje, że kocha się z Peterem, aby oszukać gliniarzy, którzy obstawiają jej dom, podczas gdy Marciani odchodzi, aby wykonać swoje ostatnie i śmiertelne zadanie. Co więcej, zabójca jest skazany nie tylko na wyrównanie rachunków ze swoją traumatyczną przeszłością, ale także z cupio dissolvi [autodestrukcją], która objawia się jako choroba psychosomatyczna – zaburzenia wzroku Marcianiego, które Margheriti wizualnie oddaje surrealistycznymi czerwonymi plamami przypominającymi tablice Rorschacha, które pojawiają się na ekranie i zawierają zamrożone klatki morderstwa jego brata, odzwierciedlając plamy krwi, które Marciani zostawia za sobą. Kluczowe morderstwo jest również pokazane w obowiązkowej retrospekcji w zwolnionym tempie, która ukrywa odkrywczy szczegół dotyczący tożsamości tajemniczego zleceniodawcy, prowadząc w ten sposób do ostatecznego, przewidywalnego zwrotu akcji.
Według dobrego przyjaciela Margheritiego, Giacomo Furiiego, odtwórcy roli asystenta komisarza i współscenarzysty filmu, oryginalna historia przyszła do niego od innego reżysera, Silvio Siano, który powiedział Furiiemu, że została napisana przez Hiszpana.
Scenariusz został napisany w pośpiechu po tym, jak Margheriti zdołał obsadzić Yula Brynnera w głównej roli. Fabuła, koncentrująca się na relacji Marcianiego z młodym neapolitańskim drobnym oszustem Angelo (Massimo Ranieri), który zarabia na życie fałszując wyścigi konne i szybko wybiera Marcianiego na swojego mentora, podąża typową ścieżką gatunkową.
Choć, jak to często bywa we włoskich filmach, scenariusz zapożycza z różnych źródeł (jedna scena, w której Marciani nieumyślnie niemal wlewa sobie kwas do oczu, pochodzi z Arabeski [1966]), głównym wzorcem dla Death Rage jest Mechanik Michaela Winnera (1972): scenariusz naśladuje relację Charlesa Bronsona i Jana-Michaela Vincenta, ale wątek pokoleniowy również nawiązuje do włoskich westernów, takich jak Dni gniewu Tonino Valeriiego (I giorni dell’ira AKA Day of Anger, 1967), choć nie do końca spełnia to, co obiecuje. Jednak film Margheritiego jest ostatecznie mniej cyniczny niż oba modele w swoim telegraficznym, ale skutecznym zakończeniu, gdy Angelo staje się następcą Marcianiego („Musisz wierzyć, że to, co robisz, jest słuszne, w przeciwnym razie nigdy nie zdołasz się usprawiedliwić” – wyjaśnia Peter swojemu młodemu uczniowi w najlepszej scenie filmu, rozgrywającej się nad morzem o zachodzie słońca; „Nie czuj nienawiści: nie zabijasz, on już nie żył, kiedy zgodziłeś się wykonać uderzenie”) i mścicielem.
Reżyseria Margheritiego jest pewna (choć efektowne sekwencje akcji – w tym pościg w neapolitańskim metrze – zostały nakręcone przez jego asystenta Ignazio Dolce) i dostarcza mnóstwo lokalnego „kolorytu”, ale w porównaniu do poliziotteschi, policja staje się tutaj marginalną, reprezentacyjną obecnością.
Komisarz grany przez Martina Balsama jest tylko widzem w wojnie gangów, która maluje ulice krwią na czerwono: toleruje zabójcę, który przybył z zagranicy („Jest dobroczyńcą publicznym”, żartuje nawet) i próbuje działać jako mediator między lokalnymi bossami.
Jako młody, niedoświadczony pomocnik, Ranieri – popularny neapolitański piosenkarz i instynktownie utalentowany aktor, który zadebiutował w Metello (1969) Mauro Bologniniego – wnosi do swojej roli ujmującą prawdziwość, podczas gdy Bouchet – która ma pamiętną scenę striptizu w klubie, otoczona lustrami, które odbijają jej posągowe ciało – jest jak zawsze oszałamiająca jako obiekt miłosnego zainteresowania. Jednak oboje bohaterów w ogóle nie dogadywali się na planie. Według aktorki, nie sposób było współpracować z jej współpartnerem, który traktował ekipę bardzo niegrzecznie;
Bouchet, przerażona jego zachowaniem, odegrała się na Brynnerze, wysyłając mu bukiet goździków, kwiatów, na które miał ogromną fobię.
Kolejnym atutem jest doskonała ścieżka dźwiękowa Guido i Maurizio De Angelisów.
Film – ostatnia ekranowa rola Brynnera, zanim aktor w pełni poświęcił się scenie [Margheriti planował nakręcić kolejny film z Brynnerem, historię dwóch myśliwych polujących na zwierzynę w Afryce podczas I wojny światowej, ale projekt nigdy nie wystartował] – doczekał się dystrybucji za oceanem na kasetach wideo w latach 80-tych, choć amerykańska wersja pomija rozbudowaną scenę otwierającą, którą można zobaczyć w pełnej formie tylko na włoskim DVD. Film był również rozpowszechniany w Stanach Zjednoczonych pod alternatywnym tytułem Blood Reckoning.
Film Death Rage został wydany na Blurayu przez niemiecki FilmArt, pod niemieckim tytułem Höllenhunde bellen zum Gebet.
Na płycie znalazły się trzy wersje filmu: włoska (91:25) – najkrótsza tutaj i niestety w jakości DVD; angielska (93:30) oraz trzecia, tzw. Extended Uncut, trwająca prawie 99 minut.
Skupiłem się na tej najdłuższej wersji, która ma tutaj dubbing angielski oraz niemiecki. Angielska ścieżka dubbingowa nie obejmuje kilku dodatkowych scen i wtedy słyszymy dubbing niemiecki.
Niestety napisy angielskie są tylko dla tych kilku niemieckojęzycznych scen, a do całej reszty napisów brak. W związku z tym zakasałem rękawy i przetłumaczyłem cały film zaopatrując go w kompletne, polskie napisy. Tłumaczenie odpowiada angielskiemu dubbingowi oraz przetłumaczonym napisom do niemieckich wstawek.
Wydanie nie posiada dodatkowych materiałów, z wyjątkiem włoskiego trailera, który zamieszczam poniżej (trzeba być zalogowanym na YT, trailer ma kwalifikację 18+)
049-AM-DR-EN-sPL
