W tym roku przypadają okrągłe rocznice urodzin dwóch gwiazd włoskiego kina. Z tej okazji proponuję przypomnieć sobie ich biografie (dzisiaj) oraz obejrzeć jakieś filmy z naszymi gwiazdami (najbliższe wpisy).
Pomysł na ten i kolejne wpisy na blogu podsunął mi komentarz na FB, gdzie kolega Konrad wyraził chęć przypomnienia sobie filmu z Barbarą Bouchet: The Red Queen Kills Seven Times.
Ten blog jest między innymi od tego, żeby spełniać Wasze życzenia. Przy okazji zrobiłem mały rekonesans i okazało się (dlaczego wcześniej tego nie zauważyłem), że w tym roku przypadają okrągłe rocznice urodzin trzech cudownych gwiazd włoskiego kina gatunkowego.
W czerwcu swoje 85 urodziny obchodziła Rosalba Neri, w tym tygodniu (15 sierpnia) przypadła 80 rocznica urodzin Barbary Bouchet. Mało tego. W grudniu swoje 75 urodziny obchodzić będzie Edwige Fenech!
Takich jubileuszy nie możemy pominąć na Giallopedii, dlatego dzisiaj poświęcam wpis na przypomnienie sylwetek (dosłownie i w przenośni) pani Rosalby i pani Barbary. Za to w grudniu poczytamy i pooglądamy sobie panią Edwige (choć z racji, że jej urodziny przypadają w dniu Wigilii Bożego Narodzenia, to chyba właściwsze będzie oglądanie jej w okresie noworocznym).
W kolejnych wpisach przypomnę filmy z udziałem solenizantek: już niedługo wspomniana „La dama rossa…” z BB, następnie jeden lub dwa filmy, w którym obie panie wystąpiły obok siebie na planie, a na zakończenie mini-cyklu film z Rosalbą w roli głównej. Już sam się nie mogę doczekać tych atrakcji.
Wielka szkoda, że nie powstała jak dotąd książka poświęcona pięknym kobietom włoskiego kina eksploatacji, przynajmniej ja o takiej nie wiem. To byłaby prawdziwa uczta dla każdego kinomana. Dlatego, siłą rzeczy, opieram dzisiejszy wpis o informacje wikipedyczne oraz inne źródła internetowe, a także zacytuję fragment pewnego artykułu z książki poświęconej włoskiemu horrorowi. Do rzeczy więc…
Rosalba Neri, urodzona 19 czerwca 1938 roku w Forlì (region Emilia-Romagna we Włoszech) była ceniona za swoją urodę już w młodości, wygrywając konkurs piękności. Wybrała karierę aktorską, uczęszczała do Centro Sperimentale di Cinematografia w Rzymie, które ukończyła w 1959 roku. Otrzymała również propozycję uczęszczania do Actors Studio w USA, ale nie przyjęła jej.
Zadebiutowała w 1958 roku w filmie Mogli pericolose, komedii wyreżyserowanej przez Luigi Comenciniego (niewymieniona w napisach). Jej drugą rolą filmową była rola w nagrodzonym dramacie Roberto Rosselliniego Era notte a Roma (Noc nad Rzymem) z 1960 roku.
W 1960 roku wystąpiła w dwóch filmach z gatunku miecza i sandałów osadzonych w świecie starożytnym. Pierwszym z nich był Il sepolcro dei re (Córka Kleopatry). Film opowiada historię Nemorata, egipskiego faraona, który przyczynił się do zbudowania piramid w Gizie w wyniku intryg związanych z jego śmiercią i pochówkiem.
Drugim filmem był Esther and the King (Estera i król, 1960) Raoula Walsha z Joan Collins w roli biblijnej żydowskiej królowej. Rosalba grała Keresh i została zamordowana przez kogoś, kto pomylił ją z królową. Ze względu na swoją mroczną, duszną urodę, Rosalba często pasowała do grania niektórych legendarnych postaci.
Była narzeczoną Ramzesa, Nais, w filmie o Herkulesie Il leone di Tebe z 1964 roku. Wcieliła się w Delilah, biblijną piękność, która doprowadziła do upadku starotestamentowego bohatera, Samsona, w I grandi condottieri (Gedeon i 300 wojowników, 1965). Do gatunku powróciła w filmie The Arena (1974).
Chociaż głównych ról miała niewiele, Neri pracowała nieprzerwanie przez lata 1960-te i 1970-te w rolach drugoplanowych, a czasem nieznaczących, jak na przykład rola dziewczyny z haremu w El Cid (1961).
Neri zagrała sporo ról w szpiegowskich filmach określanych jako Eurospy, często wcielając się w niezbyt święte postaci. Była Faddją w Superseven Chiama Cairo (reż. Umberto Lenzi, z 1965 roku), jedną z niebezpiecznych kobiet, z którymi styka się szpieg, postać podobna do Jamesa Bonda.
Również w 1965 roku pojawiła się w Due Mafiosi contro Goldginger.
W 1967 roku wcieliła się w postać Amalii w filmie Password: Uccidete Agente Gordon. W tym samym roku zagrała swoją pierwszą rolę dla hiszpańskiego reżysera Jessa Franco w filmie szpiegowskim w stylu komiksowym Lucky, el intrépido, z Rayem Dantonem w roli głównej. W następnym roku wystąpiła w filmie Niente rose per OSS 117 (1968) razem z Lucianą Paluzzi i Margaret Lee.
Podążała za trendami kina europejskiego, występując w kilku spaghetti westernach, takich jak Johnny Yuma (reż. Romolo Guerrieri, 1966), Arizona Colt (reż. Michele Lupo, 1966), I lunghi giorni dell’odio (reż. Gianfranco Baldanello, 1968), Vivo per la tua morte (reż. Camillo Bazzoni, 1968), La taglia è tua… l’uomo l’ammazzo io (reż. Edoardo Mulargia, 1969), Arizona si scatenò… e li fece fuori tutti! (reż. Sergio Martino, 1971), Il giorno del giudizio (reż. Mario Gariazzo, 1971) and Lo chiamavano Tresette… giocava sempre col morto (reż. Giuliano Carnimeo, 1973).
Neri, jako sex-bomba, była również bardzo poszukiwana w erotycznych thrillerach giallo, horrorach i filmach sexploitation. Zagrała w przeboju kasowym Jessa Franco 99 Women (1969), jednym z pierwszych filmów o kobietach w więzieniach oraz Top Sensation (The Seducers) (1969) u boku Edwige Fenech.
W 1971 roku zagrała w hiszpańsko-włoskiej koprodukcji Fieras sin jaula (Two Males for Alexa) giallo-thrillerze w reżyserii Juana Logara u boku Curda Jurgensa.
W tym samym roku stanęła na planie obok Klausa Kinskiego przy produkcji filmu La bestia uccide a sangue freddo (Cold Blooded Beast AKA Slaughter Hotel) w reżyserii Fernando Di Leo.
W 1972 roku zagrała żonę Farleya Grangera w Alla ricerca del piacere (Amuck!, reż. Silvio Amadio) Granger gra bogatego autora, który zatrudnia piękną sekretarkę (Barbara Bouchet) i angażuje się w perwersyjne gry seksualne z nią i swoją żoną.
W tym samym roku, u tego samego reżysera, zagrała w giallo Il sorriso della iena (Smile Before Death)
Również w 1972 roku Neri zagrała główną rolę w horrorze erotycznym L’amante del demonio (reż. Paolo Lombardo).
W 1972 roku Bouchet i Neri wystąpiły razem w kolejnym filmie łączącym seks z horrorem, Casa d’appuntamento (French Sex Murders, reż. Ferdinando Merighi). Złodziej klejnotów zostaje oskarżony o zamordowanie prostytutki, ale przed procesem zostaje pozbawiony głowy w wypadku motocyklowym. Kiedy osoby zaangażowane w proces zaczynają umierać, wszyscy zastanawiają się, czy zmarły powrócił, by dokonać zemsty.
Być może najbardziej znane filmy Neri pochodzą z gatunku horroru. Jako Sara Bay zagrała Tanię Frankenstein, córkę twórcy potwora, w filmie La figlia di Frankenstein (Lady Frankenstein) z 1971 roku. Tania była gotowa przenieść pracę swojego ojca na nowy – i przerażający – poziom. Film uznawany jest za klasykę kina klasy B.
W 1972 roku zagrała w Il plenilunio delle vergini (The Devil’s Wedding Night, reż. Luigi Batzella, Joe D’Amato) jako Lady Dracula, wampirzyca, która używa pierścienia Draculi, aby zwabić młode dziewice do swojego domu, aby mogła je zamordować i wykąpać się w ich krwi (à la średniowieczna hrabina Elżbieta Báthory).
Rosalba Neri pojawiła się jeszcze w kilku filmach, takich jak: No Way Out (reż. Duccio Tessari, 1973), La casa della paura (Girl in Room 2A, 1974, reż. William Rose), Cugini carnali (The Visitor, 1974, reż. Sergio Martino), Dieci bianchi uccisi da un piccolo indiano (Blood River, 1974, reż. Gianfranco Baldanello) i Il pomicione (1976, reż. Roberto Bianchi Montero), który jest jej ostatnim filmem. W 1985 roku pojawiła się we włoskim miniserialu Olga e I suoi figli.
W sumie, jak podaje portal filmowy imdb.com, Rosalba Neri wystąpiła w 96 filmach.
(ciąg dalszy na następnej stronie)
