Kolej na naszą drugą dzisiaj jubilatkę, czyli Barbarę Bouchet.
Barbara Bouchet urodziła się jako Bärbel Goutscher 15 sierpnia 1943 r. w Libercu (wtedy w Czechosłowacji), znanym jako Reichenberg, podczas okupacji niemieckiej.
Była najstarszą z rodzeństwa, w skład którego wchodziły dwie siostry (Eileen i Annette) oraz dwóch braci (Peter i Wolfgang). Rodzina przeprowadziła się do Monachium, gdy miała dziesięć lat. Fritz, jej ojciec, z zawodu fotograf, zajmował posadę w firmie Viewmaster Company. Ingrid, jej matka, była aktorką. Ale to inna aktorka, Christine Kaufmann, zaimponowała młodej blondynce. Kaufmann pojawiła się w filmie Der Schweigende Engel (1954), jako niema tancerka baletowa wywarła na Bouchet tak duży wpływ, że postanowiła kontynuować karierę jako tancerka baletowa.
Jako młoda nastolatka Barbara Bouchet studiowała balet klasyczny, zanim przeprowadziła się z rodzicami do Ameryki, gdzie rodzina Goutscherów znosiła trudy życia imigrantów.
Pewnego dnia Bouchet dała swoje zdjęcie wielbicielowi (inna wersja mówi, że to był jej ojciec), który wysłał je na konkurs poszukiwania talentów. Konkurs został zorganizowany przez lokalną stację telewizyjną KPIX-TV, w oparciu o postać z filmu Gidget (1959), który został uznany za pierwszy beach party movie („film plażowy”) w historii Hollywood. Nagrodą była randka z Jamesem Darrenem, słynną gwiazdą tego filmu, oraz test ekranowy. Test ekranowy jednak nigdy się nie odbył.
Barbara występowała jako tancerka w rock’n’rollowym programie telewizyjnym dla nastolatków The KPIX Dance Party w latach 1959-1962.
Kontynuując naukę tańca, zamieszkała z przyjaciółką w Los Angeles i zaczęła brać lekcje modelingu, ostatecznie porzucając zainteresowanie baletem.
Wygrała swój pierwszy konkurs piękności w wieku 14 lat, kiedy została „Miss China Beach”. Później przyszły kolejne zwycięstwa w konkursach piękności, a także lekcje aktorstwa (w Hollywood Professional School).
Bouchet zaczęła kręcić reklamy telewizyjne i została zauważona przez męża Doris Day, który dał młodej kobiecie rolę w filmie (niewymieniona w napisach rola w komedii What a Way to Go!, 1964). Jej rosnąca sława jako modelki przyniosła jej okładki magazynów i bardziej znaczącą pracę w reklamach telewizyjnych, co doprowadziło do niewielkich ról w takich filmach jak A Global Affair (1964), odziana w powabne jedwabne szaty haremowe w John Goldfarb, Please Come Home (1964) i Bedtime Story (1964), jako jedna z dziewczyn zauroczonych Marlonem Brando. Niestety dla niej, a na szczęście dla męskiej części widowni, zwykle obsadzano ją w roli pięknej dziewczyny w bikini.
Bouchet pojawiła się jako zmysłowa, odziana w bikini Ava Vestock w niskobudżetowym amerykańskim filmie szpiegowskim Agent for H.A.R.M. (1965). W tej niskobudżetowej produkcji klasy B (która parodiowała europejskie podróbki Bonda, a nie same filmy o Bondzie), agent o imieniu Adam Chance (Peter Mark Richman), który pracuje dla H.A.R.M. (Human Aetiological Relations Machine), zostaje przydzielony do ochrony uciekającego naukowca z Europy Wschodniej przed atakami wrogich agentów. Sprawę komplikuje fakt, że naukowiec opracował super broń, która niszczy ciało. Mimo tandetnej fabuły i drewnianego aktorstwa obsady to zawsze można tu podziwiać wspaniałą Bouchet.
W tym okresie pojawiła się również w odcinku serialu TV The Man from U.N.C.L.E. zatytułowanym „The Project Deephole Affair” (sezon 2, z 18.03.1966). Jako trafnie nazwana agentka THRUSH: Narcissus Darling, musi walczyć z agentem U.N.C.L.E. Napoleonem Solo.
Testy ekranowe do filmu In Harm’s Way (1965) doprowadziły do nawiązania współpracy z producentem i reżyserem Otto Premingerem, który nie tylko podpisał z nią kontrakt na rolę nieszczęśliwej żony Kirka Douglasa, ale także na wyłączność na siedem lat. Ponieważ jednak Preminger produkował mniej więcej jeden film na rok lub dwa lata, Bouchet utknęła, nie robiąc nic i otrzymując za to wynagrodzenie. Niestety dla widzów kinowych, trzymało ją to z dala od opinii publicznej przez prawie rok, dopóki nie poprosiła Premingera o zwolnienie jej z kontraktu.
Bouchet skomentowała to następująco: „Po tym, jak zagrałam w In Harm’s Way, Preminger miał niezły ubaw, gdy mówił mi, że ten czy tamten pytał o mnie w sprawie roli filmowej, a on na to: „Nie, ona należy do mnie!”. Płaci ci co tydzień, a ty należysz do niego…. W tamtych czasach należałaś do producentów i mogli z tobą robić, co chcieli. Jeśli chcieli cię wypożyczyć i zarobić na tobie pieniądze, mogli to zrobić. Preminger nie chciał mnie pożyczać, co sprawiło, że tak siedziałam”.
Zdeterminowana Bouchet desperacko pragnęła niezależności, więc: „Wsiadłam w samolot i poleciałam do Nowego Jorku. Rozmawiałam z nim [Premingerem] po niemiecku. Spodobało mu się, że mówię do niego po niemiecku. Powiedziałam: „Otto, proszę, wypuść mnie. Nie chcę być dłużej związana kontraktem. Chcę iść dalej, a on po prostu pozwolił mi odejść.”
Po powrocie do Europy, nieudane testy do filmu Michelangelo Antonioniego Blow Up doprowadziły ją do kontaktu z niezależnym producentem filmowym Charlesem K. Feldmanem, który prowadził właśnie nabór aktorek do swojej filmowej wersji przygód Jamesa Bonda Casino Royale.
Bouchet wspomina: „Tak się złożyło, że wpadłam na Charlesa Feldmana na festiwalu filmowym w Cannes. Byłam tam, aby spotkać się z Michelangelo Antonionim w sprawie filmu i spotkałem Charley Feldmana w samolocie. Właśnie rozpoczynał produkcję Casino Royale. Powiedział: „Chciałbym, żebyś była panną Moneypenny”.
Najwyraźniej Feldman zabezpieczył prawa filmowe do powieści Iana Fleminga o tym samym tytule od autora na długo przed tym, jak producenci Bonda Albert Broccoli i Harry Saltzman nabyli prawa filmowe do innych książek z serii. W efekcie Feldman mógł nakręcić swój własny film o Bondzie zatytułowany Casino Royale, a producenci serii Seana Connery’ego (w tamtym czasie) nie mogli nic z tym zrobić.
Ponieważ film był reżyserowany przez pięciu twórców jednocześnie (John Huston, Val Guest, Ken Hughes, Robert Parrish i Joe McGrath), a scenariusz był pisany i nieustannie przerabiany przez równie wielu, jeśli nie więcej, scenarzystów, większość fabuły stała się trudna do śledzenia i wydawała się rozwleczona. Sekwencje Bouchet były głównie reżyserowane przez Val Guesta, weterana wielu brytyjskich thrillerów i filmów science fiction, ale chaotyczny harmonogram zdjęć przeciągnął się o rok (co nie wydawało się dla niej pracochłonne, ponieważ w tym czasie była również związana z Feldmanem wieloletnim kontraktem).
Zasadniczo ta filmowa wersja Casino Royale (była jeszcze jedna, amerykańska produkcja dla sieci telewizyjnej CBS, która została wyemitowana 21 października 1954 roku) to chaotyczny, ale zachwycający romans.
Film opowiada o próbie udaremnienia zagrożenia dla wolnego świata. Organizacja przestępcza S.M.E.R.S.H. stanowi zagrożenie dla pokoju na świecie; siły amerykańskie, brytyjskie, francuskie i rosyjskie łączą siły, aby poprosić emerytowanego tajnego agenta Jamesa Bonda o ponowne rozważenie powrotu do służby, aby uratować świat i pokonać złego Geniusza Dr. Noah.
Segment z Bouchet nazywany jest przez miłośników filmów o Bondzie sekwencją „Córka Moneypenny”. Jako córka oryginalnej panny Moneypenny, długoletniej sekretarki zmarłego szefa agencji szpiegowskiej M (John Huston w prologu filmu), Bouchet jako nowa Moneypenny ma przejąć schedę po swojej matce. Pomaga ona Jamesowi Bondowi (David Niven) w wyborze nowego A.F.S.D. (Anti-Female Spy Device), który ma zwalczyć wysyp ostatnich zabójstw tajnych agentów. Czym jest to urządzenie, nigdy nie zostaje wyjaśnione, ale Moneypenny (Bouchet) ustawia w rzędzie najlepszych z nowo protegowanych Bonda i całuje każdego z nich w usta, aby sprawdzić ich wytrzymałość. Moneypenny decyduje, że przystojny agent Cooper (Terence Cooper) jest mężczyzną do tego zadania. Jednak w dalszej części filmu okazuje się, że do zadania wybrano łagodnego autora książek o sztuczkach karcianych, Evelyna Tremble’a (Peter Sellers), który jest nowo zatrudnionym agentem A.F.S.D..
Bouchet pojawia się w dalszej części filmu przed chaotyczną kulminacją w stylu pop-art.
„Prace nad Casino Royale trwały półtora roku”, wspomina Bouchet. „Mieliśmy pięciu reżyserów, którzy cały czas kręcili w Londynie. Scenografie były budowane, a potem burzone przez cały czas, musieli mieć pieniądze do wydania jak nie wiem co… Pamiętam, że byłam zmęczona ciągłym przebywaniem w Londynie, gdzie prawie nie było słońca. Kiedy było, chodziłam do parku i raz zostałam aresztowana, ponieważ nie chodzi się tam w stroju kąpielowym”.
Bouchet pozostała w Anglii, aby zagrać w śmiertelnie poważnym filmie szpiegowskim Danger Route (1968). W roli Mari wchodzi w kontakt z brytyjskim agentem (Richard Johnson) wysłanym w celu zabicia rosyjskiego naukowca, który uciekł Amerykanom.
W tym samym roku wystąpiła gościnnie w znanym serialu science fiction Star Trek w odcinku „By Any Other Name”.
Nagła śmierć producenta Charlesa Feldmana zwolniła Bouchet z kontraktu z nim, a sama znalazła znaczącą rolę w filmie Sweet Charity (1969) jako Ursula, satynowa mini-sukienka i mini-mink stuła nosząca towarzyską narzeczoną latynoskiego idola filmowego. W filmie wystąpili Shirley MacLaine, Sammy Davis, Jr., Ricardo Montalban i inni. Jednak zmieniające się obyczaje lat sześćdziesiątych sprawiły, że kinowe wersje musicali z Broadwayu stały się passé, a film miał niewiele życia poza początkową sprzedażą kinową i kultowym zainteresowaniem.
Bouchet wyjechała do Włoch, gdzie przyjmując zaproszenie włoskiego producenta (który początkowo zamierzał zwabić amerykańską aktorkę Candice Bergen), podpisała kontrakt na występy w filmach, które miał wyprodukować. Zagrała główną rolę w melodramacie kryminalnym Colpo rovente (reż. Piero Zuffi, 1969), a następnie zagrała w seksownym filmie historycznym L’asino d’oro: processo per fatti strani contro Lucius Apuleius cittadino romano (reż. Sergio Spina, 1970). W Il debito coniugale (reż. Francesco Prosperi, 1970), kolejnej seksownej komedii, pozwolono jej zaprezentować swój rzadko uznawany talent do komedii fizycznej, a w rubasznej komedii softcore Le calde notti di Don Giovanni (reż. Alfonso Brescia, 1971) nie pozostawiła wiele dla wyobraźni w roli, która eksponowała jej nagość.
Wczesne lata siedemdziesiąte były pracowitymi latami dla Bouchet jako aktorki. Grała główne role, lub drugoplanowe, w wielu brutalnych filmach kryminalnych i thrillerach erotycznych.
Wśród nich pojawiła się w politycznie naładowanym thrillerze L’uomo dagli occhi di ghiaccio (The Man with the Icy Eyes, reż. Alberto De Martino, 1971), opowiadającym o dziennikarzu (Antonio Sabato), który zostaje wplątany w zagmatwaną intrygę związaną z zabójstwem amerykańskiego senatora. W filmie Bouchet zagrała Anne Saks, rozwiązłą modelkę, która zostaje wplątana w sieć korupcji.
W tym samym roku staje się ofiarą mordercy w giallo Paolo Cavary o modnym wtedy „zwierzęcym” tytule La tarantola dal ventre nero (The Black Belly of the Tarantula). Warto wspomnieć, że w obsadzie znalazły się takie nazwiska jak Claudine Auger, Giancarlo Giannini, Annabella Incontrera, czy Barbara Bach.
W Amuck! (Alla ricera del piacere, reż. Silvio Amadio, 1972) wcieliła się w postać Grety Franklin, kobiety poszukującej odpowiedzi na zagadkowe zniknięcie i śmierć swojej przyjaciółki, wplątując się w dziwaczną sieć erotycznych gier psychologicznych prowadzonych przez zdeprawowanego Farleya Grangera (wspomaganego przez Rosalbę Neri jako jego diabelską, biseksualną towarzyszkę Eleonorę). Doświadczenie aktorskie Bouchet jest prezentowane jak nigdy dotąd, gdy musi zmagać się z niechcianymi erotycznymi zalotami, narkotykami, pornografią i morderstwem.
W tym samym 1972 roku wystąpiła też w kilku innych ważnych filmach: w Milano Calibro 9, kryminale w reżyserii Fernando Di Leo wraz z Mario Adorfem, Luigi Pistillim i wieloma innymi zacnymi postaciami kina;
w Casa d’appuntamento (The French Sex Murders, reż. Ferdinando Merighi) to z kolei giallo, gdzie pojawiła się wraz z Rosalbą Neri i Anitą Ekberg; dalej w innym giallo wyreżyserowanym przez Emilio Miraglię La dama rossa uccide sette volte (The Red Queen Kills Seven Times) razem z Sybil Danning i Mariną Malfatti; wreszcie w doskonałym, ale i kontrowersyjnym giallo Lucio Fulciego Non si sevizia un paperino (Don’t Torture a Duckling) wraz z Florindą Bolkan, Tomasem Milianem, Ireną Papas…
Ach, cóż to był za rok, a to i tak nie wszystkie produkcje, w których wtedy wystąpiła.
Wielu nowych fanów poznało gwiazdę po premierze filmu 40 gradi all’ombra del lenzuolo (reż. Sergio Martino, 1976, segment 'I soldi in banca’). W tej seksownej komedii zamożna Szwajcarka (Bouchet) zostaje zmuszona do przespania się z zupełnie obcym mężczyzną za kilka milionów dolarów; jej epizod był tylko jednym z wielu interesujących momentów w tej seksownej, wielowątkowej komedii, która stała się światowym hitem finansowym. Bouchet wystąpiła również w podobnej roli w równie popularnej kontynuacji, Spogliamoci così, senza pudor… (reż. Sergio Martino, 1976, segment 'L’armadio di Troia’).
Ostatnią pamiętną rolą Bouchet w filmie gatunkowym był dramat kryminalny Fernando Di Leo Diamanti sporchi di sangue (Blood and Diamonds, 1977).
W 1979 roku jej kariera została nagrodzona włoską nagrodą „Valentino”, która została jej przyznana w uznaniu pracy we włoskim przemyśle filmowym. W miarę jak jej role na dużym ekranie stawały się coraz rzadsze, częściej można ją było zobaczyć w telewizji. W latach osiemdziesiątych współprowadziła włoski program The Beauty Centre Show i została rzeczniczką europejskiego uzdrowiska.
Barbara Bouchet w końcu powróciła do USA i zagrała (z Gregorym Peckiem) w mini-serialu The Scarlet and the Black (1983).
Po przejściu na emeryturę, która trwała ponad 15 lat, Barbara Bouchet powróciła na ekran w Gangach Nowego Jorku (2002) Martina Scorsese.
W sumie, jak podaje portal filmowy imdb.com Barbara Bouchet ma na swoim koncie 101 ról filmowych. Jest się czym pochwalić!
(ciąg dalszy na następnej stronie)
