We wrześniu 2023 roku, na Festiwalu Filmowym w Wenecji, pokazano premierowo pełnometrażowy dokument poświęcony mistrzowi horroru i jednemu z najbardziej rozpoznawalnych na świecie włoskich reżyserów – Dario Argento. Dzisiaj kilka słów o tym filmie…
Od filmów Dario Argento rozpoczęło się moje uwielbienie dla filmów giallo. Jest dla mnie mistrzem – autorem horrorów przepełnionych artyzmem. Śmierć w jego wykonaniu to prawdziwie wysublimowany teatr makabry. Jego wizje przedstawione w Profondo rosso czy Suspirii niezmiennie przykuwają mnie do fotela zapierając dech w piersiach. Jego debiut reżyserski to najważniejszy film dla całego gatunku giallo, jego horrory są jednymi z najbardziej oryginalnych i rozpoznawalnych.
Nie będę się dzisiaj rozpisywał o Dario Argento, jego życiu i twórczości.
Po pierwsze dlatego, że zrobię to za jakiś czas, zgodnie z daną już wcześniej zapowiedzią, na tym blogu. A po drugie dlatego, że pięknie robi to dokument w reżyserii Simone Scafidiego, który dzisiaj przedstawiam.
Jak już wspomniałem na wstępie, Dario Argento: Panico pokazano po raz pierwszy na Festiwalu w Wenecji 6 września 2023 roku. To pełnometrażowy, 97-minutowy dokument poświęcony w całości Dario Argento. Dario Argento opowiada o sobie, swoim życiu i filmach, osobiście oraz robią to jego rodzina i przyjaciele. Wszystko razem składa się na obraz człowieka, którego niezwykła pasja i jego niesamowite wizje stworzyły jedne z najbardziej oryginalnych obrazów w historii kina.
Jak głosi opis filmu oraz, częściowo, wprowadzająca plansza na początku:
Dario Argento napisał swoje najsłynniejsze filmy w hotelach, całkowicie izolując się od zewnętrznej rzeczywistości i zanurzając się we własnych koszmarach. Po wielu latach, za radą swojego agenta, postanawia wrócić do hotelu, aby dokończyć swój nowy scenariusz i zostać przesłuchanym, sfilmowanym i śledzonym przez ekipę, która kręci o nim film. W tej przestrzeni, centrum rekreacji bardzo daleko od niepokojących miejsc, które charakteryzują kino mistrza horroru, Argento nie czuje się swobodnie i ma trudności zarówno ze znalezieniem spokoju niezbędnego do ukończenia scenariusza, jak i ze zwierzeniem swoich tajemnic ekipie, która go przesłuchuje. Ale demon kina, który nigdy go nie opuścił, po raz kolejny popchnie go do całkowitego oddania się.
I rzeczywiście, od początku kamera towarzyszy Mistrzowi w czasie jego podróży do pięknego hotelu na uboczu. Ale pomimo pięknej lokalizacji i komfortowych warunków (a może właśnie dlatego) reżyser nie czuje się dobrze. Widać, że jest skrępowany i najchętniej zaszyłby się w jakiejś samotni, z dala od świata. Przełamuje jednak swoją niechęć i zaczyna narrację.
Opowiadają o nim także ludzie, którzy go znają najlepiej – jego rodzina, ale też przyjaciele, którzy go podziwiają. Kogo możemy zobaczyć w filmie?
Dużo wspomnień otrzymujemy od Asi Argento, córki Dario oraz jego siostry Floriany, ale jest także druga córka artysty, Fiore oraz jego pierwsza żona, Marisa Casale.
Spośród przyjaciół m.in. Luigi Cozzi, Claudio Simonetti, Lamberto Bava, Michele Soavi oraz tacy reżyserzy jak Gaspar Noe, Nicolas Winding Refn czy Guillermo Del Toro.
To film, który trzeba obejrzeć, poznać lepiej sylwetkę reżysera, który z pewnością już zapisał się na kartach historii włoskiego kina, a jego wkład do światowej kinematografii jest niezaprzeczalny.
Skąd taki tytuł filmu? Otóż, w pewnym momencie, w materiale archiwalnym słyszymy wypowiedź Dario Argento na temat strachu. Jego zdaniem strach, przerażenie to stan wywoływany przez początkujących (te słowa znalazły się także na plakacie do filmu), natomiast on szuka paniki. Wspomina te słowa także dzisiejszy, współczesny Dario Argento – widać, ta myśl towarzyszy mu przez całe życie.
Spolszczyłem napisy angielskie najlepiej jak umiałem. Za literówki, które pewnie gdzieś się zaplątały, przepraszam. Szczerze zapraszam do obejrzenia tego dokumentu.
Pisać…
doc05-SS-DAP
