Po obejrzeniu 5 tombe per un medium proponuję dziś nieco bliżej poznać sylwetkę reżysera tego filmu – Massimo Pupillo, tym bardziej, że zamierzam przedstawić dwa inne jego horrory z tego samego okresu.
W poprzednim wpisie mogliśmy poznać Massimo Pupillo, jako spokojnie i kulturalnie wypowiadającego się dżentelmena – takim był w wywiadzie audio z Fabio Melellim.
Opowiadał tam m.in. epizod ze współpracy z Barbarą Steele, kiedy chwilowo przestał być dżentelmenem, puściły mu nerwy i nawrzeszczał na aktorkę, żeby przestała „gwiazdorzyć” (to tak mówiąc w skrócie).
Poznaliśmy też jego zdanie o Lucio Fulcim, kiedy to wypowiadał się z pogardą o Fulcim i jego metodach pracy, nazywając go wręcz „tak zwanym reżyserem”. To było przykre, choć trzeba tu wspomnieć, że takie samo zdanie o Fulcim miała większość środowiska twórców włoskiego kina tego okresu, co było jedną z przyczyn, dla której Fulci umierał w nędzy i samotności (inną przyczyną był jego bardzo trudny charakter i bezkompromisowe opinie o innych reżyserach).
Poza tym niezbyt przychylnie wypowiadał się o Massimo Pupillo aktor Riccardo Garrone, wyraźnie się z niego nabijając i wspominając go jako „postać ponurą i odpychającą”.
Także scenarzysta Roberto Natale nie miał o Pupillo dobrego zdania określając go jako „nieporadnego filmowca”.
W sumie najważniejszy jest jednak efekt pracy artysty, a żeby to właściwie ocenić trzeba poznać jego dzieła. Dlatego postanowiłem kolejne dwa blogowe wpisy poświęcić filmom Massimo Pupillo. Poza tym będą to horrory gotyckie, w związku z tym pozostaniemy w klimacie Italian Gothic Horror, w którym jesteśmy na Giallopedii od jakiegoś czasu.
Nie ma w internecie zbyt wielu informacji o tym reżyserze, choć trzeba przyznać, że także i jego dorobek filmowy nie jest zbyt imponujący, przynajmniej jeśli chodzi o filmy fabularne (zanim zrobił swoją pierwszą fabułę był dokumentalistą).
Poniższe dane pochodzą z kilku źródeł, spróbowałem je zebrać, a efekt przedstawiam poniżej.
Najpierw informacje wikipedyczne (w oparciu o włoską wikipedię):
Massimo Domenico Pupillo (ur. styczeń 1922 – zm. Rzym, grudzień 1999) był włoskim reżyserem filmowym, początkowo dokumentalistą, a później poświęcił się filmom grozy pod pseudonimami Max Hunter, Ralph Zucker i Massimo Pupillo, najbardziej znanym.
Pupillo zbliżył się do kina podczas długiego pobytu we Francji po II wojnie światowej, gdzie służył u boku francuskich brygad partyzanckich. Po krótkim pobycie we Włoszech wrócił do Francji, gdzie zdobywał pierwsze doświadczenia jako asystent reżysera. Po ślubie z Paulette Farjon w 1958, z którą w 1969 miał syna, Massimo Pupillo, powrócił do Włoch, by poświęcić się reżyserii, początkowo jako dokumentalista (ponad 200 podpisanych filmów dokumentalnych), a następnie zadebiutował w kinie podpisując się w 1964 roku pod filmem L’amore primitivo, jako współreżyser z Luigim Scattinim, a następnie reżyserując kilka filmów fabularnych różnych gatunków.
Debiut w horrorze nastąpił w 1965 roku, kiedy to wyreżyserował trzy filmy fabularne: pierwszym z nich było 5 tombe per un medium, z modnego wówczas podgatunku gotyckiego, z udziałem Barbary Steele, brytyjskiej aktorki specjalizującej się w tym gatunku; następnie Il boia scarlatto, który podpisał pod pseudonimem Max Hunter, z efektami specjalnymi Carlo Rambaldiego oraz La vendetta di Lady Morgan, z udziałem Eriki Blanc i Paula Mullera. W tym samym okresie pracował również nad różnymi TV show. Następnie wyreżyserował western napisany przez Renato Polsellego, Bill il taciturno (1967), oraz dwa filmy mondo: Svezia inferno e paradiso (1967) i L’amore, questo sconosciuto (1969).
Przez lata był mylony z producentem filmowym Ralphem Zuckerem, który zmarł w 1982 r.
W latach 1980-tych przeszedł na reżyserię programów edukacyjnych dla TV Rai 3, reżyserując także Sa Jana, l’audace impresa, film dokumentalny, remake wcześniejszego, własnego krótkometrażowego filmu z 1961 roku, Gli amici dell’isola, rozgrywającego się na lagunie Cabras na Sardynii, z udziałem miejscowych rybaków bez udziału profesjonalnych aktorów, który jednak nigdy nie został wydany.
Tyle wikipedia. Trzeba dodać, że wspomniany film Svezia inferno e paradiso, to dokument wyreżyserowany przez Luigiego Scattiniego (o seksualności oraz problemach narkotykowych w Szwecji) i tylko wikipedia podaje tu nazwisko Pupillo, jako niewymienionego w napisach współreżysera (inne źródła tego nie podają).
Film L’amore, questo sconosciuto to dokument w reżyserii Massimo Pupillo (pod pseudonimem Max Hunter) poruszający temat miłości, seksu w kinie i telewizji, perwersji seksualnych, prostytucji, małżeństwa i planowanej ciąży.
Jeśli chodzi o filmy fabularne to Massimo Pupillo wyreżyserował samodzielnie w zasadzie tylko cztery tytuły:
- 5 tombe per un medium (Terror Creatures from the Grave, 1965)
- Il boia scarlatto (Bloody Pit of Horror, 1965)
- La vendetta di Lady Morgan (Lady Morgan’s Revenge, 1965)
- Bill il taciturno (1967)
Cytowany niżej fragment to notka biograficzna pochodząca z leksykonu poświęconego włoskim twórcom horroru, zatytułowanego Italian Horror Film Directors, a którego autorem jest Louis Paul.
Massimo Pupillo rozpoczął swoją karierę filmową jako asystent francuskiego reżysera Marcela Pagnola przy filmie La Femme du Boulanger (1938). Kontynuując współpracę z Pagnolem jako asystent reżysera, Pupillo powrócił do Włoch i dał się poznać jako reżyser filmów krótkometrażowych i dokumentalnych.
Pierwszy film gatunkowy Pupillo Il Boia Scarlatto (1965) to warsztaty z homofobii i poniżania kobiet, zamaskowane jako rozrywka. Mickey Hargitay (były kulturysta, aktor filmów peplum, były mąż Jayne Mansfield) gra narcystycznego byłego aktora, który rozkoszuje się swoim „doskonałym ciałem” w taki sposób, że nie ma czasu na nic innego niż terroryzowanie i torturowanie żeńskich członkiń obsady, które utknęły (wraz z kilkoma mężczyznami) w sąsiedztwie jego odizolowanego zamku.
Występ Hargitaya jest tak histerycznie przerysowany, że film wypada bardziej jak tandetny film klasy Z. Autor sugeruje, że film można najlepiej docenić, jeśli ogląda się go pod wpływem sztucznych środków pobudzających, aby lepiej zaakceptować go jako cudowny śmieć, którym jest.
Film Pupillo Cinque (5) Tombe per un Medium (1966) jest lepszy. Ikona horroru, Barbara Steele, gra wdowę po zmarłym mężu, alchemiku, który zajmował się czarną magią. Wydaje się, że zmarły okultysta znalazł sposób na przywołanie zmarłych, aby pomścić swoje morderstwo. Jest to urodziwie sfotografowany czarno-biały film zawierający nastrojowe sceny przywoływania zmarłych do życia.
La Vendetta di Lady Morgan (1966) to próba wprowadzenia przez Pupillo bardziej erotycznego tonu do gatunku gotyckiego horroru. Duch zmarłej kobiety szuka zemsty na potomkach tych, którzy przyczynili się do jej śmierci, ale zakochuje się w jednym z nich. Film La Vendetta di Lady Morgan jest dość nudny, pełen statycznych, wymęczonych ujęć włoskiego krajobrazu i mało w nim dreszczu emocji, który kojarzy się z tego typu filmami, co nie pozostawia wątpliwości, dlaczego został wydany tylko we Włoszech.
Przez dziesiątki lat Pupillo był mylony z producentem filmowym Ralphem Zuckerem, ale były to dwie różne osoby, przy czym Ralph Zucker zmarł w 1982 roku. W 1996 roku, w wywiadzie udzielonym dziennikarzowi Lucasowi Balbo na potrzeby książki Shock, Pupillo stwierdził: „Ponieważ nie zależało mi na filmie Cinque Tombe per Medium, pozwoliłem producentowi Ralphowi Zuckerowi przypisać sobie zasługi. Ponadto zawarliśmy umowę na dwa filmy, a on nie chciał mieć tego samego nazwiska na obu filmach. Więc aby go zadowolić, pozwoliłem mu podpisać się [swoim nazwiskiem pod] Cinque Tombe per Medium, a ja umieściłem swoje nazwisko na Il Boia Scarlatto…”.
La Vendetta di Lady Morgan wydaje się być również ostatnim gatunkowym filmem fabularnym Pupillo. „Nie byłem zainteresowany robieniem kolejnych horrorów i odrzuciłem wiele propozycji (ponieważ robiłem już tego typu filmy)”. Pupillo twierdził, że przyczynił się (anonimowo) do powstania scenariusza do filmu „Svezia, Inferno e Paradiso” Luigiego Scatttiniego (1967), ale niewiele jest dostępnych informacji potwierdzających to twierdzenie.
Ostatni film Pupillo, Sa Jana, dokument o sardyńskich rybakach (remake jego własnego krótkometrażowego dokumentu z 1961 roku Gli Amici dell’Isola), pozostaje niewydany.
Jako scenarzysta lub współtwórca scenariusza, Pupillo pracował nad Il Plenilunio delle Vergini (1973), ale nie miał nic wspólnego z Eva, la Venere Selvaggia (1968), filmem, który wyprodukował Ralph Zucker.
Zdjęć Massimo Pupillo nie znajdziemy w internecie – jest postacią dość anonimową pod tym względem.
Na YT możemy znaleźć tylko króciutki wywiad z nim w języku francuskim. Przytaczam go poniżej tylko dlatego, że to jedyne chyba miejsce gdzie możemy go zobaczyć. I to wszystko.
W następnym wpisie napiszę o jego kolejnym filmie: Il boia scarlatto.
